(غریم) (قائم)
غریم ـ از القاب خاصّه آن حضرت است ؛ به معنی طلبکار و هم به معنی بدهکار و در اینجا ظاهراً معنی اوّل آمده است و این لقب مثل غلام در تعبیر از آن حضرت از روی تقیه بوده که چونن شیعیان می خواستند مالی نزد ایشان یا وکلایش بفرستند یا وصیت کنند و یا از آن حضرت مطالبه کنند به این لقب می خواندند. و علامه مجلسی (ره) فرموده ممکن است غَریم به معنی بدهکار باشد و نام بردن از آن حضرت به این اسم از جهت تشبّه آن جناب باشد به شخص مدیون که خود را مخفی می کند از مردم به علّت دیون خود یا آنکه چون مردم آن حضرت را طلب می کنند که اخذ علوم و شرایع را از ایشان نمایند آن حضرت می گریزد از ایشان بجهت تقیه، پس آن حضرت غَریم مستتر است (صلوات الله علیه)
قائم ـ یعنی بر پادارنده در فرمان حق تعالی چه آن حضرت پیوسته در شب و روز مهیّای فرمان الهی است که به محض اشاره ظهور کند. و از ابو حمزه ثمالی روایت کنند که پرسیدم از امام محمّد باقر علیه السلام که یابن رسول الله آیا همهء شما قائم به حق نیشتید؟ فرمود : بلی همه قائم به حقّیم. گفتم پس چگونه حضرت صاحب الأمر را قائم نامیدند؟ فرمود چون جدّم حضرت امام حسین علیه السلام شهید شدند ملائکه در درگاه الهی صدا به گریه و ناله بلند کردند که خداوندا آیا غافل می شوی از قتل برگزیدهء خود و فرزند پیغمبر پسندیده خود و بهترین خلق خود ؟ پس حق تعالی وحی کرد به سوی ایشان که ای ملائکهء من آرام گیرید ، قسم بعزّت و جلال خود که هر آینه انتقام خواهد کشید از ایشان هر چند بعد از زمانها باشد، پس خداوند حجاب ها را برداشت و نور امامان از فرزندان حسین را به ایشان نمود و ملائکه به آن شاد شدند پس یکی از آن انوار را دیدند که در میان آنها ایستاده بود، به نماز مشغول بود؛ حق تعالی فرمود با این ایستاده از ایشان انتقام خواهم کشید.